Hande Fırat Badi’sine elveda dedi

Pek çok insan bebekken sahiplendikleri evcil hayvanlarının vefatlarına şahit oluyor. Onlardan biri de Hürriyet Köşe müellifi Hande Fırat oldu.

Hürriyet köşe muharriri Hande Fırat küçüklüğünde aldığı ve 15 yıldır birlikte yaşadığı köpeği Badi’nin hayatnı kaybettiğini ‘Gidenlere’ aadlı köşe yazısında okurlarına duyurdu.

Hande Fırat’ın yazısının tamamı şu biçimde:

“Bugün siyaset yok, iktisat yok, işimiz gereği izlediğimiz öbür hayatlar yok… Bugün kendi içimizdeki acılarımız, kayıplarımız var.

Kadınların yürek sokakları geniştir. O sokakta binbir hallerimiz yaşar da yaşamasına, birçok vakit hepsi güçlü görünmeye çalışır. Halbuki güçlü görünen bayanlar kendi yüreklerinde o kadar da güçlü değillerdir. Bir gün bir kelebekle, bir gün onca vefatının akabinde gelen öteki bir mevtle bayanın kendi yüreğindeki halleri gözyaşlarını tutamaz. Hem bugünkü kaybına hem geçmişteki tüm kayıplarına ağlar, ağlar, ağlar… O güçlü görünen kimi bayanın kalbinde kocaman bir kasa içinde kocaman bir çığ yaşar. Tüm eski acıları kaplayan ve yeni acılarla daha da büyüyen bir çığ… Ve o çığ işte o anda yürek sokağından yuvarlanmaya başlar.

GİDEN…

Onca kayıp yaşarsınız, en sevdikleriniz uçup sarfiyat bu dünyadan. Genç yaşta babasız kalırsınız, sonra tıpkı mukadderatı kızınız yaşar. Güçlü kalmaya çalışırsınız. Yanınızda sevdikleriniz vardır. Bazılarının yanında da en sevdikleri ortasında yer alan sessiz dostları vardır bir de… Her şeye şahit olurlar, her gözyaşınızı yalar, patilerini tam kalbinizin üstüne koyarlar. İşte ben bugün, dün kaybettiğimiz sessiz dostumu ve onun kaybıyla bir sefer daha hatırladığım dersleri anlatacağım size. Tahminen sahiden saçma sapan bir koşuşturmanın içinde yaşarken; beşerler başta tüm canlıları sahiden sevmeyi öğrenebiliriz ve sevdiklerimize daha çok vakit ayırmayı unutmayız diye… Tahminen bir gün…

BİR GELİŞ…

Nehir küçücüktü… Büyük sıkıntılar vardı halbuki hayatımızda, bir yemekte gelen bir telefonla kocaman bir sorun daha düştü masaya. Biliyor musunuz, bazen iş yemeğinde bile ağlarsanız. ATO Başkanlığı devrinden beri tanıdığım, benim için çok değerli Sinan Aygün; “Nehir’e çabucak bir arkadaş alıyoruz” dedi. Çabucak gittik,Badi konutumuza üç aylıkken geldi. Küçücüktü, daima küçük kaldı, küçük gitti esasen. Ancak kocaman bir kalbi, hüzünleri gelmeden anlayan inanılmaz bir yüreği vardı. Nehir’in tüm çocukluğu Badi ile geçti. Daima yanımızda uyudu.

15 YILLIK SESSİZ TANIK

15 yıllık tüm acıların, hoş günlerin, kutlamaların, isyanların sessiz şahidiydi Badi… Sessiz miydi sahiden? Her şeyin farkındaydı, yalnızca herkesle; hepimizle kendi prosedürüyle konuşuyordu. Konutta “üzgün”ün yanından ayrılmazdı, “hasta”nın, hastalığı neredeyse onun tam da o bölgesine yatardı, bir masa etrafında oturan, kimi vakit ağlayan kimi vakit gülen en yakın bayan arkadaşlarımın en sessiz sırdaşı oldu yıllarca. Her ağladığımda ya da üzüldüğümde daima yanı başımda kaldı. Sevdiklerimizi kaybettiğimiz anlarda, o hoş kocaman gözlerini bizden hiç ayırmadı. Annemin hastalık sürecinde onun yanından bir dakika ayrılmadı.

Kendince konuşuyordu, artık biz de anlıyorduk. Suyu bittiğinde patisiyle kabına vuruyordu.
Son günlerde bir tuhaflık vardı Badi’de… Yaşlanmıştı, gözleri güç görüyordu. Evvelce bir atılımda çıktığı hiçbir koltuğa çıkamıyordu.

VE BU SABAHIN ÇIĞLIĞI

Dün sabah hiç unutmayacağım bir çığlık ve ağlama ile uyandım. Eşimin ağlaması… Tek söz çıktı ağzımdan: “Badi mi?” Sonra yüreğimdeki o çığ fırladı işte. Badi’nin şahit olduğu tüm vefatlar, tüm acılar, tek tek ortalığa saçıldı. Bu kere de 15 yıllık sessiz en yakın arkadaşımı kaybettim. Elveda ve çok teşekkürler Badi.

YAŞAMIN DEĞERİ

Günlük hayatımızda birden fazla vakit daima bir şeyleri kaçırıyoruz. “Vaktim yok, işim var, arayacağım, haftaya gideriz”lerle geçiyor günlerimiz. Bazen bir ambulansın ön koltuğunda, bazen art koltuğunda, bazen sabah üçte çalan bir telefonun en acı haberiyle, bazen de gözümüzün önündeki mevtle kendimize geliyoruz. Tüm bu koşturmacanın ortasında kendimizi, sevdiklerimizi, hayatlarımızı unutuyoruz. Daha çok sevebilmek ve bu sevgiyi gösterebilmek dileğiyle…”

patronlardudunyasi.com