Dizi ve şov dünyasındaki taciz ifşası fırtınası, aslında malumun ilanından başka bir şey değil, herkes biliyor ama susuyordu

İşte Sabah gazetesi muharriri Funda Karayel’in bugünkü köşe yazısı:

Öyle bir noktadayız ki, artık görmezden gelmenin, her bölümde olur diye geçiştirmenin imkanı yok.

Fotoğrafçılardan oyunculara kadar uzanan ifşa dalgası, buzdağının sırf görünen yüzü. Bugün dalın en parlak vitrininde sergilenen profesyonellik maskesinin arkasında, yıllardır görmezden gelinen bir taciz nizamı var. Ve bu tertibi sürdürmekte ısrar eden herkes kabahat ortağıdır.

Önce fotoğrafçılar… Bayanların toplumsal medyada paylaştığı ifşalar zincirleme tesiri yarattı. Kıssalar birbirine benziyor: “Sanatsal çekim” ismi altında ahlaksız teklifler, manipülatif koşullar, işi mazeret ederek bayanların sonlarını zorlamak.

Sonra oyuncuların ifşaları geldi. Pek çok isim bildirileriyle, halleriyle ifşa edildi. Elbette ifşaların içinde farklı boyutlar var. Kimisi direkt ispatlarla belgelenmiş, kimisi sav basamağında. Lakin burada asıl sorun tek tek olayların “Gerçek mi, palavra mı?” diye sorgulanması değil.

Mesele şu: Kesimin büyük kısmı bu öyküleri zati biliyordu!

“O iş o denli dönüyor” diyerek görmezden geldiler. Profesyonellik kılıfıyla hudut ihlallerini yasallaştırdılar.

Bugün mecmualar açıklama yapıyor, “Bu bireylerle çalışmayacağız” diyorlar. Çok hoş.

Ama bu açıklamalar yıllarca neden yapılmadı? Zira herkes biliyordu, lakin susmak kolaydı. Artık kimse “Bilmiyorduk” diyemez. Dalın en parlak ışıklarının arkasında çürümüş bir karanlık vardı ve bu karanlık ortaya saçıldı.

Tacizi legalleştiren, görmezden gelen, üstünü örten kim varsa bu tertipte hisse sahibidir.

Tek tek okudum tüm ifşaları. Anladım ki kimilerine çok kolay bir şeyi hatırlatmak gerekiyor: Bir bayan müsaade vermeden onun vücuduna dokunamazsınız! Nokta!

Alkol almak size sınırsız bir özgürlük vermez. Bir bayana alkol mazeretiyle yaklaşmak, ona istemediği temasta bulunmak, “Ortam öyleydi” diyerek el kol savurmak: İsmi muhakkaktır, tacizdir.

Ve kimse “şakaydı”, “yanlış anlaşıldı” üzere ucuz mazeretlerin gerisine saklanamaz. Bu ifşaları paylaşan bayanlar kanıtlarıyla, yazışmalarıyla ortaya çıkıyor. Onların karşısına hâlâ “Bekleyelim, sonucu görelim” diyenler var.

Bu yaklaşım yalnızca failleri cesaretlendirir. Bayanların sabrı tükendi. Bizler artık susmuyoruz, susturulmayacağız da.

İzin vermeden vücudumuza uzanan her el, yalnızca şahsî değil toplumsal bir cürüm işliyor.

Ve o hatanın hesabı sorulacak.

BUNDAN SONRASI

– Kara liste şeffaf olmalı: İsimler net halde ifşa edilmeli. “Kim ne yaptıysa” cezasını çekmeli.

– Bağımsız kontrol:

Fotoğraf çekimleri, oyuncu seçmeleri, cast görüşmeleri şeffaf düzeneklerle yürütülmeli. Tek başına yapılan görüşmeler tarihe karışmalı.

– Bayanların dayanışması: İfşaların gücü, yalnız kalmamaktan geliyor. Kız kardeşlerimin yanındayım. Yan yana durdukça sistem çöker.

– Yasal süreç: Bu yalnızca bir bölüm sorunu değil, bir hatadır. Taciz, istismar, mobbing cezalandırılmalı. “İmaj yönetimi” ile örtülemez.

BU BİR VİCDAN MESELESİ

Sabırlar taştı. Yıllardır kulislerde fısıltıyla konuşulan, toplumsal medyada bir bir ifşa edilen ve birçok vakit ‘Kanıt yok’ denilerek üstü kapatılan taciz olayları artık kimsenin görmezden gelemeyeceği kadar büyüdü.

Bu evrakların her satırında, her ekran manzarasında, her tanıklıkta tek bir ortak nokta var: Mağduriyet çığlığı.

Buna karşın hâlâ “Suçu ispatlanana kadar herkes masumdur” diyerek suya sabuna dokunmayan açıklamalar yapmak, bırakın şarkıcılığı, bırakın popülerliği, insanlık ismine büyük bir utançtır. Sevgili Gülşen, sıkıntı hukuksal ispat konusu değil.

Mesele, dayanışma. Problem, yıllarca tıpkı sahneyi paylaştığınız, tıpkı kuliste oturduğunuz, birebir ışık altında çalıştığınız bayanların çığlığını duymak.

Siz “Karar çıkana kadar bekleyelim” diyorsunuz. Lakin birçok farklı nedenden mağdurlar birçok vakit yalnız bırakılıyor.

İşte bu yüzden mağdurun yanında durmak bir ‘hukuk’ sorunu değil, bir ‘vicdan’ sorunudur. Toplumsal medyada paylaşım yapan bayanlar, elinde yazışmaları, kayıtları, kanıtlarıyla ortaya çıkıyor.

Onların yüreğine karşı siz hâlâ “Bekleyelim” diyorsanız, aslında onların yalnızlığını katmerliyorsunuz. Kusura bakmayın, fakat bu açıklamanız ne kadar naif görünse de bir o kadar yıkıcı. Zira bu cümleler, tacize uğrayan bayanların yüzüne söylenmiş “Sus. Daha bahisle ilgili kâfi ispat getirmedin'” cümlesinden farksız.

Artık yeter! Birilerinin hâlâ haklılık hissesi araması rezalet! Şayet bir bayan “Ben mağdur oldum” diyorsa, biz onun yanındayız. Mevzuyu bu açıdan görmek yerine evvel “Bekle sonucu” demek, hem zalimlerin işine geliyor hem de bayanların sesini bastırıyor.

Sevgili Gülşen, biz omuz omuza çabadan, kız kardeşlerimize dayanak olmaktan kelam ederken sizin sözünüz çok lakin çok eksik kalıyor!

patronlardunyasi.com