Sanatın siyaset, iktisat, bilim, kültür ve ahlakla kurduğu derin bağ, insanlık tarihinin en eski olgularından biridir. Bu bağ, bilhassa toplumların değişim ve dönüşüm süreçlerinde daha görünür hale gelir.

Sanatçı, vaktin ruhunu ve çağının izlerini yapıtlarına işler; bu eserler hem ferdî bir tanıklık hem de kolektif bir hafıza niteliği taşır. Ekrem Kahraman, son devir çalışmalarında bu tarihî bağları yeni bir yorumla ele alıyor ve yapay zeka çağının evrimine, bu çağın insan hayatına dair öngörülerine ışık tutuyor. Kahraman, süratle ilerleyen teknolojinin insanı bilinmezliğe sürüklediği bu periyotta, zihinsel ve varoluşsal sorgulamalarla bizleri başbaşa bırakıyor. İnsan, düşünerek ve deneyimleyerek varlığı anlamaya çalışır; fakat zihnin kendisini düşünmesi, ironik bir biçimde en az sorgulanan olgular ortasında yer alır.

Bilinç, birçok vakit alışkanlıklarımızın gölgesinde unutulur. Kahraman’ın yapıtlarında bu sorgulama, insan zihninin bedensel ve duygusal varlıkla kurduğu bağı tekrar ele almakla başlar. Yapay zekanın hesaplama yeteneği, data sürece kapasitesi ne derece gelişmiş olursa olsun, insanın duygusal ve sezgisel derinliğini anlamaktan mahrumdur. Savaş alanındaki teçhizatı tahlil edebilir ancak onun yıkımının getirdiği duygusal hissi deneyimleyemez.

Beş duyu organımızın algıladıkları, hissettikleriyle eş değildir. “19. Yüzyıl başında icat edilmiş bir şeydir insan,” diyor Foucault. İnsanın kendisiyle tanışıklığı, tarihî bir milat olsa da bu tanışıklığın şimdi tamamlanmadığını düşünen Kahraman, insanın kendi zihnini çözümlemeye fırsat bulamadan teknolojik bir süratle yapay zekayla birleşmesinin getirdiği kaygıyı yapıtlarına taşır. Lakin bu kaosun içinde, öteki çağları aşmış olmanın verdiği bir umut ve direnç de vardır. Kahraman, sanatın sadece bir piyasa objesi olmadığını, birebir vakitte siyaset, iktisat, kültür ve ahlakla bir bütünlük içinde felsefi ve entelektüel bir hazırlık sürecini de içerdiğini hatırlatır. “Epic Future” standı, Kahraman’ın sanat anlayışının bu taraflarını tüm açıklığıyla gözler önüne seriyor.

Sanatçı, kültür ile sanat ortasındaki tamamlayıcı ahengi ayrıştırılamaz bir bütünlük olarak görüyor. Sanat, onun için sırf temsil meselelerine odaklanan bir alan değil, birebir vakitte hayatın içine karışma gayretidir. Entelektüel birikimi, tuvalin sonlarını aşarak edebiyatla, şiirle buluşur ve yeni bir geleceği inşa etmeyi gayeler. Kültürel ve düşünsel imgelerle yüklü formlar, duyumsamalar yoluyla mana kazanır.

Dekoratif sıradanlığa meydan okuyan Kahraman, yaratıcılığı ve estetiği yüceltirken, sezginin ötesine geçen düşünsel bir faaliyetle yapıtlarını derinleştirir. Kahraman’ın yapıtları, onun kişisel duruşunun ve toplumsal sorumluluğunun bir yansımasıdır. Doğduğu coğrafyanın ve ömür izlerinin temsilleri, hem şahsî bir direnişi hem de sanatsal bir başkaldırıyı tabir eder. Küçük dairesel noktalar, geometrik formlar ve renk paleti, onun sanatsal ruhunu yansıtan ögeler olarak öne çıkar. Bu eserler, insanlık ismine bir hatırlatma niteliği taşır: “Görmedim, duymadım, bilmiyorum!” diyenlere karşı hakikati işaret eder. Kahraman, sanatını şu sözlerle tanımlar: “Bir iç dökme, dertleşme, tutkuyla harekete geçmiş ve bir daha da yerine oturmamış bir gerçeği arama çabası… Lakin bana kalırsa, bu hali bir meydan okuma olarak anlamak en yeterlisi.” “Epic Future” standı, geçmiş, bugün ve geleceğin iç içe geçtiği bir yapıyla izleyiciye sunuluyor. Timora Sanat’ın üç farklı yerinde, Yusuf Akçura’nın “Üç Tarz-ı Siyaset” yapıtından ilham alarak tasarlanan bu stant, bir ön sunum niteliğinde. Kahraman, burada yalnızca sanatın değil, insanın üniversal seyahatinin entelektüel bir yansımasını da gözler önüne seriyor.

EKREM KAHRAMAN

Ekrem Kahraman, 1948 yılında Tarsus da doğdu. 1971 yılında İstanbul Eğitim Enstitüsü Fotoğraf Bölümü’nden mezun oldu. Selahattin Taran, Süleyman Saim Tekcan, Ramiz Aydın, Aydemir Atalay, Mustafa Tomekçe, Şinasi Barutçu, Hakkı Karayiğitoğlu, İsmail Öcal, ilhami Demirci ve Zeki Çakaloz’un öğrencisi oldu.1966 yılında Hisar Dergisi Şiir Yarışma’sında birinci oldu. Siyasi ANT mecmuasında birçok desen ve röportajlan yayımlandı. Adana Kozan ile Bandırma’da Ortaöğretim kurumlarında öğretmenlik yaparak 1981 yılında “Eğitimimizin Meseleleri ve Tahlil Yollan” evrakıyla Mersin Eğitim Vakfı Araştırma Ödülü’nü ve 1982 yılında “Bandırma’da Sanat ve Kültür Etkinliklerinin Canlandırılması Üzerine Teklifler başlıklı yazısıyla da lokal Bandırma Gerçek Gazetesi Ödülü’nü aldı. 1989 yılında Bandırma’dan İstanbul’a taşınarak öğretmenlikten ayrıldı. Birinci şiirleri Yelpaze, Hisar, Yelken ve Ilgaz mecmualarında yer aldı. Yurtiçi ve yurtdışında 100’e yakın ferdî stant açan sanatçı 20’ye yakın Fotoğraf kısmında ödül kazanarak, çok sayıda karma stant, sanat fuan ve bienallere katıldı. Fotoğrafları ulusal ve milletlerarası koleksiyonlarda yer aldı. Sanatı üzerine çok sayıda broşür, katalog ve kitap yayımlandı. Sanat Etrafı Türkiye’de Sanat, Antik sanat, CEY sanat, Genç Sanat, Üvercinka mecmuaları ile Aydınlık Gazetesi’nde sanat, ideoloji ve siyaset üzerine yazılar yazdı. Toplum ve ülke sıkıntılarına karşı sanatçı hassaslığını öne taşıyarak 2002 yılında “Ülkemi Geri İstiyorum!” başlıklı bir açık mektup yayımladı ve İstanbul’da Atatürk Kültür Merkezi’nde tıpkı başlıkla bir büyük stant gerçekleştirdi. Sanatkarların ve aydınların ülkesine ve toplumuna karşı sorumluluklarını anımsattı. 2004 yılında asistanları Barış Sarıbaş ile “Kendimize İlişkin Ovalarda, Kendimize İlişkin Dağlarda!”, 2006 yılında ise Tuncay Takmaz ile “Dünya Nereye Gidiyor?” ortak stantlarıyla birebir ısrarını sürdürdü. 2007 yılında Bir küme sanatçı arkadaşıyla birlikte ‘Sanatçının Atölyesi” mecmuasını yayımlayarak 2008 yılında Ahmet Onay Akbaş’la birlikte 25 kişilik sanatçı, sanat muharriri ve belgeselciden oluşan “Vincent van Gogh’un Peşinde, Modernizm’in İzinde” aktifliğini Türkiye-Fransa’da düzenledi ve katıldı.

patronlardunyasi.com