Alaçatı’da ne değişti? Müzik, mafya ve mekânların gölgesinde kaybolan bir Ege masalı

İşte o yazı:

Bizde bir alışkanlık var.

Bir yeri sevince, ona o denli bir yükleniyoruz ki; kısa müddette orayı tanınmaz hale getiriyoruz.

Alaçatı bunun en canlı örneğidir.

Zamanında burayı sanat konuşulan, âlâ yemek yenilen, butik otellerde kaliteli vakit geçirilen bir yer olarak tanıttık. O kadar tanınan hale geldi ki, bir anda herkesin radarına girdi. Ve tam da o noktada Alaçatı’yı kendi ellerimizle sıradanlaştırdık.

Bir vakitler toplumsal sorumluluk projelerine konut sahipliği yapan yerler vardı burada. Şef restoranlar açılmıştı. Lakin sonra işler değişti. Kiralar uçtu, yaz başı açılan yerler yaz sonunu göremedi. Tabelalar her sene değişti. En güzel oteller birer birer el değiştirdi. Gelen, beklediğini bulamadı. Kalan, aradığı keyfi yakalayamadı.

Bir devir Alaçatı’nın ismi kaliteyle anılırdı. Artık barlar sokağıyla…

Müzik yasağı gece 01.00’den sonra devrede lakin hâlâ bangır bangır çalan yerler var. Zabıtayla, polisle susturulması gereken sesin olduğu yerde sorun bitmemiş demektir.

Şunu unutmamalıyız.

Alaçatı üzere markalar hepimizin sorumluluğudur.

Bunu yalnızca Alaçatı diye yazıyorum fakat siz buraya Bodrum da deyin, Marmaris deyin, Fethiye, Ayvalık, Kuşadası deyin… Hepsinde misal bir tablo var.

Kimse eğlencesiz tatil istemiyor.

Ama cümbüş, kaliteyle çatışmamalı.

Aksi halde o tatil merkezlerinin pahası düşüyor. Yalnızca turizm değil, mahallî ömür da bundan ziyan görüyor.

Gelin dünyaya bakalım.

İbiza’da, Saint Tropez’de, Monaco’da kent merkezinin ortasında sabaha karşı sokaklara taşan müzik yoktur.

Oralarda cümbüş ya merkezin dışına taşınır ya da teknik tedbirler alınır. Ses izolasyonu yapılır, kurallar uygulanır.

Çözüm aşikâr…

Ya teknik standartlara uyarız ya da eğlenceyi kent dışına alırız.

Çünkü her yer her yere benzeyemez.

Ve Alaçatı, Bodrum, Ayvalık; buralar sıradanlaşamaz.

Bunu turizm için değil, kültürel kıymetlerimiz için yapmalıyız.

SOKAĞA TAŞMAYAN MÜZİK İSTİYORUZ

Alaçatı’da Hacımemiş’in girişindeki bir işletmede cuma akşamı silahlı bir atak oldu.

Olaya müdahale eden işletmenin sahibi yaralandı.

Saldırganlar ise artık gözaltında…

Alaçatı’da olduğum günlerde yürüyüş yaparken bu yerin önünden geçiyorum.

Çok tanınan bir yer…

Ne vakit önünden geçsem; giriş kuyruğu olur, gençler kapıdadır.

Ama önünden geçerken yanınızdaki arkadaşınızla konuşamazsınız.

Çünkü müzik sesi o kadar açıktır ki, birbirini duyamazsınız.

Yakın etrafında oturanlar bütün yaz ne yapıyorlar bilemiyorum.

Ama Alaçatı’nın içinde bu türlü çok yer var, kimseyi dinlemiyorlar.

Ne kadar çok ses açarlarsa o kadar çok iş yapacaklarını zannediyorlar.

Yazlık yerlerin birçok yerinde benzeri manzaralar var.

Paris’te, Roma’da, Barselona’da bu türlü yapamazsınız. Mikanos’ta, İbiza’da, Saint Tropez’de de yapamazsınız.

Gittiğinizde sizi uyarırlar, müzik içeridedir.

Öyle sesi sonuna kadar açamazsınız.

Bu müzik problemi giderek kıyı bölgelerinin en büyük sorunu haline geldi.

Sevdiğiniz müzik size keyif verir lakin o ses ayarlanmazsa gürültü olur.
Türkiye’de yaşadığımız müzik gürültüsüdür.
Ve bununla gayret etmeliyiz.
Yani sorun Çeşme’nin, Bodrum’un sorunu olmaktan çoktan çıkmıştır.
İşletmeler en baştan kimi kuralları kabul etmeli, ses perde yatırımlarını yaptıktan sonra kapılarını açabilmelidir.
“Çeşme’ye, Bodrum’a gelen biraz da gürültüye katlanacak” söylemi yanlıştır.
Galiba Çeşme üzere, Bodrum üzere yerler için yeni bir manifesto yazma vaktidir.

FAZIL SAY BİLE İSYAN ETMİŞTİ

Hatırlayın.

Fazıl Say gelip Alaçatı’nın çok tanınan olan o dar sokaklarında konser vermişti.

Müthişti.

Defalarca Alaçatı’ya konser vermek için gelen Fazıl Say; yakın bir vakitte da şöyle yazmıştı.

“Mekânlar en çok desibeli yapma yarışında. Otel odanızın tüm cam ve kapılarını kapayıp kulağınıza tıkaç taksanız bile uyuyamazsınız bu gürültüde kardeşim. Bu bir kaos, ses cehennemi. 7 tahminen 8 yerin gümbürtüsü her yerde tüm ilçede. 7 farklı yer kendi çaldıklarını sonuna kadar açarsa 30 kilometreden duyulur her biri. Burada yaşanmaz kardeşim. Orada durulamaz, sohbet edilemez, düşünülemez.”
O gün yazmıştım, artık de söylüyorum. Çok haklı…

Aradan vakit geçmesine karşın durumun birebir olması kabul edilemez.

Müzik sokağa taşmazsa hoştur.

Sohbet ederken art fondaki müzik pahalıdır.

EN YANLIŞSIZ MOTTO ÖZE DÖNMEK

İzmir Valisi Süleyman Elban’ın geçen yıl başlattığı uygulamayı geçenlerde yazmıştım.

İzmir’den her gün ortalama 500 polisi Çeşme’ye gönderdi. Bodyguard ve vale sistemine “dur” dendi. Kolluk sayısını iki katına çıkardı. “Kuralsız turizm olmaz” bildirisini vermeye çalıştı.

Çok da başarılı olundu.

Diyeceksiniz ki…

“Bu kadar sıkı kontrole karşın Hacımemiş’teki o meşhur barda silahlı bir hücum oldu.”

Ben tekrar de bu uygulamanın aralıksız devam etmesi gerektiğine inanıyorum.

Belki de ses dahil, birçok mevzuda lokal idarelerle valilikler, bakanlıklar birlikte hareket etmeli.

Çünkü turizmde tezli bir ülkeyiz ve bu markalarımıza ziyan verilmesine müsaade vermemeliyiz.

Çeşme’nin genç bir belediye başkanı var; Lal Denizli… Kendisini takip ediyorum, yaptıklarını, yapmak istediklerini dinliyorum.

Lal Denizli’nin seçildiği günlerde söylediği bu cümle daima aklımda.

“Öze dönmek…”

17’nci Alaçatı Ot Festivali’nin sloganını da “öze dönüş” olarak koymuştu.

Yerinde, mükemmel bir mottoydu.

Ben de destekliyorum.

O tatlı anıları bırakan, müzik sokağa taşmadan çalınan, sanatla ve kültürle yaşayan Çeşme’ye yine dönmeliyiz.

patronlardunyasi.com