Almanya’nın 3 harfli sırrı: DİN (Düzen, intizam, nizam)
Toygun ATİLLA
Düzen, İntizam, Nizam…
İşte, Almanlar’ın DİN’i bu.
Berlin’deyim…
83 milyon nüfuslu Almanya’nın başşehri.
Almanya’nın, 4,5 milyon insanı ile en kalabalık kenti.
Şehirde korna sesi yok, trafikte kaosta.
Trafik sıkışmıyor mu… Elbette sıkışıyor.
Ancak, birbirinin üzerine araba kıran da makas atan da kurnazlık yapıp emniyet şeridini kullanan da yok.
Düzen, intizam, nizam…
Yaya geçitlerinde ve trafik ışıklarında yayasından, şoförüne kurallara uymalarından bahsetmiyorum bile.
10 gündür şimdi maddi hasarlı bir trafik kazasına bile denk gelmedim.
Türkiye’den bayramda yollarda ölümlü kaza haberleri geliyor. Gazeteler çok sürat yaptığı için kesilen cezaları yazıyor. İçişleri Bakanı Ali Yerlikaya, sürücüleri uyaran açıklamalar yapıyor. Şu ahir ömrümün 50’nci yılında tekrar televizyonlarda kazalara karşı kamu spotları geçiyor.
Tüm bunlar bir şeyleri değiştirmiyor, bayramda ölümlü kaza haberleri gelmeye devam ediyor.
Düzensizlik, intizamsızlık ve nizamsızlık yol olmuş gidiyor.
Her birimiz küçük kurnazlıklarla hayatımızı kolaylaştırdığımızı zannediyoruz. Yanılıyoruz.
Her şey o küçük kurnazlıklarla başlıyor, toplum sistemi bu türlü bozuluyor.
Kırmızı ışık yanarken kurallara riayet eden, yaya geçidinde yayalara öncelik tanıyan toplumlar, hayatın her alanında aslında bunu uyguluyor.
Herhangi bir yerde sıraya, kuyruğa da nizami giriyor, oburunun hakkını ihlal etmiyor. Liyakati önceliyor, torpili sıfırlıyor.
Kimsenin birbirinin hakkını gasp etmediği, birbirine omuz atarak, çelme takarak yaşamadığı toplumlar medeniyete gerçek süratle yürüyor.
Her şey kolay kuralları uygulamakla başlıyor. Yahut tam zıddı her şey kolay kuralları uygulamamakla başlıyor.
Metrolarda, trenlerde, otobüslerde kimse kimseye bilet sormuyor lakin herkes biletini alıyor.
Devlet vatandaşına güveniyor, vatandaş sorumluluğunu biliyor, hırsızlık yapmıyor.
Kaldığım otelde birinci ikaz odamda sigara içmemem konusunda oluyor. Yangın dedektörlerinin dumana hassas olduğunu belirten otel vazifelisi, aksi bir durumda alarm çalışıp da itfaiye geldiğinde 2 bin 500 euro ile karşı karşıya geleceğimi söylüyor.
Berlin’de korna sesi duymuyorsunuz lakin bol bol siren sesi duyuyorsunuz.
İtfaiye, ambulans ve polis araçları peşi sıra neredeyse 45 dakikada bir sirenleri ile bir yerden bir yere gidiyor.
Sebebini öğreniyorum ki, yangın dedektörleri.
En ufak bir dumanda çalışan dedektörler, itfaiyeyi harekete geçiriyor.
Kimse durumdan şikayetçi değil.
Hem kontrol hem tedbir var.
Aklıma Kartalkaya’daki otel faciası geliyor.
Kahroluyorum…
Hava buz üzere Berlin’de…
İnsanlar bulutların ortasından açan güneşle karşılaştıklarında çabucak kendilerini güneşe bırakıyor.
Canım cennet ülkem, diyorum kendi kendine…
Sonra kendi kendimi düşünürken buluyorum.
Cenneti nasıl cehenneme çeviriyoruz diye.
Cehennemin sebebi bizleriz diyorum.
Atatürk geliyor aklıma; “Hedefiniz muasır medeniyet düzeyine ulaşmak ve onu geçmektir”
Koyduğu amacı görüyorum her Avrupa’ya çıktığımda Atam’ın…
Neden o maksadı uygulayacak insan kaynağımız yok diye söyleniyorum.
Formülü kolay denklemi düşünüyorum.
Bizi kıskanan Almanya’yı kıskanıyorum.
Benzer hisleri Avrupa’nın öbür kentlerinde de yaşadığımı anımsıyorum.
Barcelona’daki teknoloji fuarında karşılaştığım ortam aklıma geliyor. Tüm dünya teknolojik gelişmeler için Barcelona’da buluştuğunda ülkemde artık sıradan hale gelmiş siyasi kutuplaşmalar, arbedeler olduğunu anımsıyorum.
Almanya’da bulunduğumda da durum farklı değil düşünüyorum.
Aklım tekrar Atam’da, “Çalışmadan, yorulmadan, öğrenmeden rahat yaşama yollarını itiyat hâline getiren beşerler evvel haysiyetlerini, sonra hürriyetlerini, daha sonra da istikballerini kaybetmeye mahkumdurlar”
“Çalışmayı, yorulmayı, öğrenmeyi” düstur edinmiş bir kuşağın evladı olarak, çalışmadan, yorulmadan öğrenmeden rahat yaşama yollarını itiyat haline getiren kalabalıklarda nasıl da zorlanıyorum diye kendi kendime konuşurken buluyorum kendimi…
İstanbul’a dönüyorum.
Berlin’de 300 euro (yaklaşık 12 bin TL) olan akıllı telefonun ülkemde 60 bin TL’ye (1500 euro) satıldığını görüyorum.
İçim cız ediyor.
10 günlük Berlin seyahatim alışkanlıklarımı, davranışlarımı da bozuyor.
Yaya geçidinde karşıdan karşıya geçerken, acı bir fren sesi ile irkiliyorum. Mevtten dönüyorum.
Otomobilin camından başını uzatan şoför bas bas “Önüne baksana birader” diye bağırdıktan sonra gaza basıp asfaltın tozunu alıyor.
Yaya geçidinin ortasında kala kalıyorum.
Türkiye’ye geldiğimi anlıyorum.
patronlardunyasi.com
