Gazeteci Yavuz Donat, Bodrum’da Fenerbahçe’nin efsane başkanı Ali Şen ile buluştu: Vefa eksikliği ve sessiz anlar

Gazeteci Yavuz Donat, Bodrum’da Ali Şen ile uzun bir buluşma gerçekleştirdi. Donat gerçekleştirdiği görüşmeyi “Ali Baba’nın çiftliği” başlıklı yazısında ele aldı. İşte o yazının tamamı:

Donat’ın gözünden Ali Şen’in çiftliğindeki anlar, geçmişten günümüze vefa ve dostluğun değerini bir kere daha ortaya koyuyor.

Bodrum… Saat 11.00… Salonda oturuyordu… Yaklaştım… Tanıdı… “Nasılsın?” dedi… Kucaklaştık, uzun uzun.

“Sen nasılsın?” dedim.

Baktı… Sessizdi.

Takıldım:

– Rusça konuş. Konuştu…Birkaç söz. Salondakiler… Meskenin çalışanı… Herkes şaşırdı… “Konuşuyor… Konuşuyor.”

Devam ettim:

– Sırpça konuş.

Konuştu… Bir şeyler söyledi… Yanımızdakiler… Hepsi şaşkın… Hayret içinde.

– Sıra geldi İngilizce’ye… İngilizce konuş.

Ağzından İngilizce kelamlar döküldü.

– Kalk… Seni Prizren’e götüreyim.

Sessizlik… “Prizren” dedim tekrar.

Yanıt… “Müzik.” – Müzik değil… Prizren… Doğduğun yer. Tıpkı kelamı tekrarladı… “Müzik.”

Sağımdaki solumdakilere baktım… Gözyaşları.

Sabah kahvaltısı

Kahvaltı tepsisini getirdiler… Tepside peynir… Domates, salatalık… Yumurta… Tereyağı… Bal.

Ve bir de küçük kâse… Püre. İşçiye sordum: Bu da neyin nesi?

– Tepsideki yiyeceklerin ezilmişi… Liderin kahvaltısı. Peynir, bal, yumurta… Kahvaltının görseli. Bir tatlı kaşığı vardı… Aldım… Püre yedirdim… Birkaç kaşık. Sonra… Kaşığı uzattım:

– Kendin ye. Bir mühlet bana baktı.

Sonra… Kaşığı aldı… Titreyen eller… Püreyi yemeye başladı. Artık bu solan bahçede

Salon sessiz… Çiftlik sessiz… Ali Şen’in köpeği Kömür sessiz… Ayağımızın tabanındaki oturan Badi sessiz… Oğlu Metin Şen’in köpeği.

Ali Şen… Tekrar yüzüme baktı… Baktı… “Müzik” dedi… Müzik.

Aklıma… Alaattin Yavaşça’nın Hicaz makamındaki müziği geldi:

“Artık bu solan bahçede bülbüllere yer yok,

Bir yer ki sevenler, sevilenlerden eser yok.”

Yok…Yok…Yok.

Bir avuç dosttan diğer… Arayan, soran yok.

Ey vefa! Nerelerdesin? Geldiysen kapıyı çal, üç kere.

Tufan Donat… Oğlum… Her şeyi görüntüledi… Birbirimize sarılışımızı… Yanaklarını okşayışımı… Kahvaltıyı.

Metin Şen… Rica etti:

-Yavuz Ağabeyciğim… Ne olur gazetede bu fotoğrafları kullanma… Kendisinin de müsamahasına sığınarak Yazı İşleri Müdürümüz İsa Tatlıcan’ın ricasıyla birinci sayfadan yalnızca Ali Şen ile sarılma fotoğrafımızı kullandık.

Viki ile Tiko

Papağanlar…

Baba, oğul.

Birinin ismi Viki… Başkası Tiko.

Eskiden… Ali Şen’in sıhhati yerindeyken… Konuşurlardı. Viki… “Fenerbahçe” sıkıntısı. Tiko… “Ali Baba.”

Şimdi… İkisi de sessiz.

“Fener” dedim… “Ali Baba” dedim… Birkaç defa. Reaksiyon… Sessizlik… Çiftliğin tamamındaki üzere. Ali Şen… Daha sonraları bir papağan daha almıştı… Farklı bir kafeste… Tek başına… O büsbütün sessiz.

Bir fotoğraf… Ve kahve tepsisi

Duvarda… Aile resmi… Yağlı boya tablosu… Ali Şen… Merhum eşi Bente Şen… Çocukları… Torunları.

Ali Baba… Resme bakıyor… Gülüyor… Hepsi o kadar. Ve… Kahve tepsisi. Sarı/ lacivert çerçeveli… Sol köşesinde, “Ali Şen” yazıyor.

Tepsinin ortası… “Fenerbahçe Spor Kulübü… 1907.”

Koca çiftlik… Nereye baksam Fenerbahçe’den bir iz.

‘Bulmadım vefayı dostlarda bile’

Ali Baba’nın Çiftliği kapısına gelen… İçeri girmek isteyen çok… Fakat ziyaretçi yasak.

Fenerbahçe idaresinden… Arayan, soran, gelen, giden… Yok. Sordum… “Ya evvelki idareden gelen var mı?”

Yanıt tıpkı… “Yok.”

Osman Bölükbaşı… Siyasetçi… Bir periyodun Anadolu fırtınası.

Siyasete veda ederken bir şiir yazmıştı:

“Bir ömrün kıssası.”

Aklıma geliverdi:

“Fazilet yolunda çektim çok sıkıntı,

İkbale kul olup düşmedim lisana,

Bulmadım vefayı dostlarda bile,

Seraba harcanmış ömre yanarım.”

Eski dostlar

Yazmazsak olmaz… Fatih Terim… Orhan Keçeli… Yavuz Kayral… Can Pulak… Kaptan Rüştü Reçber… Saysan iki elin parmaklarını geçmez.

Eski dostlar… Eskimeyen dostlar. Sık sık arayıp soranlar. Yeterli gününde, güç gününde Ali Baba’nın yanında olanlar.

Bayrak

Meşhur çiftlik… Ali Baba’nın Çiftliği.

Tepede… İki bayrak dalgalanıyor. Ay yıldızlı… Kırmızı beyaz… Ulu Türk bayrağı.

Ve… Sarı/lacivert… Fenerbahçe bayrağı.

Dedim ki… “Fenerbahçe.”

Ali Şen, bir mühlet yüzüme baktı. Tekrarladım… “Senin kadronun… Başkanlığını yaptın… Fenerbahçe.”

Yine sessiz… Yarım dakika sonra… Lisanı çözüldü… Dudaklarından “Fener” kelamı döküldü… Durdu, durdu… Bir kere daha “Fener.”

Yüzme havuzu

Pırıl pırıl… Su dolu… Bakımlı…

Tertemiz.

Havuzun tabanında… Fenerbahçe amblemi.

Havuza giren… Yüzen… Yok. Hani ne derler? Havuz Ali Şen’e bakıyor, Ali Şen de havuza.

Kaderin çizdiği yol

Sarıldık… Baktım hala güçlü… O denli bir sarıldı ki… Kemiklerim sızladı.

Vedalaştık… Yürürken aklıma Süleyman Demirel geldi… Nazmiye Demirel geldi.

Süleyman Bey, hastaneden dönmüştü… Alzheimer olan eşini ziyaretten.

Sormuştum:

– Hanımefendi nasıl?

– Bazen 50 yıl öncesini hatırlıyor… Bazen beni tanımıyor… Mukadderatın kendisine çizdiği yolda yürüyor.

Ali Baba… “Ali Şen Lider, Fenerbahçe şampiyon…” Tribünleri coşturan adam… Bodrum’daki çiftliğinde… Mukadderatın çizdiği yolda yürüyor…

Allah’tan şifa diliyorum.

patronlardunyasi.com