İstanbul kaosunda kısa bir gezinti, oysa tek isteğim hava almaktı

Toygun ATİLLA

Kendime bir kahve koyup, bilgisayarımdaki listemden müziği açtım, tahminen dışardaki inşaat gürültüsü hafifler diye…

Ne mümkün…

Evde durmanın imkansız olduğunu anlayınca kendimi dışarı atayım dedim. Otomobil ile biraz gezer, kıyıya iner tahminen de ufak bir yürüyüş yapardım.

Garaj kapısı açıldığında, tam garajın önüne park etmiş bir arabayla karşılaştım.

Sinirlerime hakim olmalıydım. Çünkü birazdan keyifli keyifli kıyıda turlayacaktım. La havle ve la kuvvete illa billahil aliyyil azim; dedim kendi kendime.

Otomobilimden indim, garaj kapısına park edip gitmiş aracın sahibini aramaya başladım.

Ahmak ıslatan cinsinden yağan yağmurda, sağa sola çaresizce bakındım.

Sokakta bir oraya bir oraya şaşkın şebelek bir halde dolanmaya başladım.

NEYSE Kİ İNŞAAT PERSONELİ YERİNİ BİLİYORMUŞ

Çaresiz halimi fark etmiş olmalı ki, bangır bangır iş makinesinin çalıştığı inşaattaki emekçilerden biri el sallayıp bana bir şey demeye çalışıyordu.

Yanına gittim. İnşaat alanında koruma yapılmadığı için rüzgarın da şiddetiyle tüm toz toprak üzerime yapıştı.

Yağmurun da tesiriyle üstüm başım çamura bulanmıştı.

Neyse ki, inşaat personeli garajın önüne arabasını bırakıp giden kişinin yerini biliyordu.

150 metre ilerdeki marketi işaret etti, aradığım kişinin orada olduğunu söyledi.

Sakinliğimi koruyarak markete yürüdüm. İçeri girdim. Garaj kapısının önündeki arabanın sahibini aradığımı anons ettirdim!

SANA MI SORACAĞIM AYKIRI TARAF OLUP OLMADIĞINI

Kasanın önündeki 35-40’lı yaşlardaki biri, “Geliyorum, 5 dakika bekle” dedi.

Bekledim.

Neden sonra arabasını garaj kapısından çektiğinde, artık yola çıkabilmiştim.
Yaklaşık 500 metre gitmiş, orta sokaklardan birinde ilerliyordum ki, karşıt istikametten gelen bir arabayla karşılaştım. Üzerime üzerime geliyordu. Arabası kullanan bir bayandı. “Hanımefendi burası karşıt yön” dedim.

Demeye göreydim, “Sana mı soracağım karşıt istikamet olup olmadığını” karşılığını aldım.

Otomobilimle geri geri gidip, yol verdim.

ÇUKUR OLMADAN OLUR MU?

Park etmenin yasak olduğu sokakta sıra sıra park edilmiş arabaların olduğu sokaktan kurtulup da öteki bir sokağa girdiğimde araba sarsılmıştı. Teker bir çukura girmişti. Muhakkak ki, yol çalışmasından dolayı oluşmuş ve üstü kapatılmamış bir çukurdu.

2-3 dakika sonra otomobilin sağa çektiğini fark ettim. Müsait bir yere çekip de baktığımda sağ ön lastiğin patladığını fark ettim. Tekere kocaman bir inşaat çivisi girmişti.

Neyse ki, çabucak yakınlarda bir lastikçi vardı. Arabası lastikçiye bıraktım, yürüyerek bir cins atar, sonra da dönüp arabayı alırım dedim.

YİNE DE CÜRÜM BENİM

Henüz bir kaç adım atmıştım ki, yanımdan süratle geçen araba su birikintisini üzerime boca etti.

Baştan aşağı ıslanmıştım. Tekrar de sinirlenmedim. İçimden, “Sende hata, kaldırımdan yürümezsen bu türlü olur” dedim.

İki kişinin zar sıkıntı yürüyeceği kaldırımdan yoluma devam etmeye başladım. Sakin yürüyüşümü tam gerimden gelen korna sesi bozdu. Kaldırımdaki motosikletli bir kuryeydi. Ona yol verdim.

Az biraz gitmiştim ki, martı ismi verilen iki scooter kaldırımda park halindeydi. Ortalarından geçeyim derken, birine ayağım takıldı ve yere kapaklandım.

Henüz birkaç gün evvel aldığım eşofmanımın dizi yırtılmış, yırtılan yerden de kanayan dizim gözüküyordu.

150 TL’YE SAKİNLEŞME KAHVESİ

Yılmadan yola devam ettim. Nefeslenmek için bir kafeye oturdum. Türk kahvesi söyledim. 150 TL ödedim.

Bir tatil gününün sabahı güne bu türlü başlamıştım.

Eve dönüş yolunda telefonla bir dostum aradı.

İki güzel beş ettikten sonra, “Ne olacak bu memleketin hali, nasıl görüyorsun? ” dedi.

“İstanbul gibi” dedim.

“Anlamadım” dedi, ısrar etti.

Telefonu kapattım.

patronlardunyasi.com