Tacizcinin sinsi yöntemlerini Funda Karayel yazdı: Sessizlik, ihlal ve taciz zincirini besliyor
Funda Karayel’in Sabah’ta yayınlanan yazısı şu halde:
“Taciz davaları, birden fazla vakit karanlık bir labirentte kayboluyor. Şahitsiz bir kabahat, görünmez kanıtlarla uğraşırken, kurbanın sesi susturuluyor, failin prestiji korunuyor. Epstein olayı bunun en çarpıcı örneklerinden biri: Medya ve kamuoyu baskısına karşın, yıllarca gizlenen tacizler, şeffaf olmayan mutabakatlar ve yüksek profilli isimlerin müdafaası sayesinde gözden kayboldu.
Sessizlik, ihlal ve taciz zincirini besliyor. O yüzden konuşmak, ifşa etmek ve dayanışmak, en temel savunmamız. Türkiye’de son günlerde toplumsal medyada fotoğrafçılık, müzik, sinema ve yayıncılık alanlarında taciz savları paylaşılıyor.
Yayılan taciz ifşaları, sanat ve medya dünyasında büyük yankı uyandırdı. İfşalar adaletin sağlanmasına sebep mi oluyor yoksa linç kültürüne mi yol açıyor?
Bu soruların karşılığını ararken, ifşalara ait süreci ve tartışmaları; tacizin karanlık başlangıcını, hudut ihlali nedir, nerede başlar? Saygınlık, tacizi örtmeye kâfi mi? İşte bu üç soruda derledik.
TACİZCİLER KİME NASIL YAKLAŞACAĞINI UYGUN BİLİYOR
İstanbul’a okumak için gelen, sonra çalışmaya kalanlardanım ben. Kentin ışığına da gölgesine de şahit oldum. Yıllardır gördüğüm şeylerden öğrendiğim en net gerçek şu: Tacizciler, kime nasıl yaklaşacağını çok uygun biliyor.
Epstein belgeselinde de daima söylenir: En zayıfı seçerler. Zira onlar hudut ihlalini nerede deneyebileceklerini sezmekte ustadır. Benim öyküm travmasız. Zira büyürken kulağıma daima birebir kelam fısıldandı: “Saat kaç olursa olsun, konutuna gel kızım.”
Dışarıda kalmak yoktu. Arkadaşlarım sabahlara kadar meskenlerde kalırdı, özendim de.
Ama yapamadım. Artık “İyi ki” diyorum. Zira o konutlarda yaşanan üzücü anılara çok şahit oldum. Bir gece, arkadaşımın kaldığı meskende sabaha karşı ağlayarak aradığına şahit oldum. Alkolün gölgesinde kimse kendinde değildi.
“Ben istemedim” diyordu, fakat kimse duymamıştı. İşte o an anladım: Hudut ihlali, en çok kimsenin ‘Hayır’ını duymadığı anlarda oluyor. Ve biz susarsak, o ‘Hayır!’ daha da boğuluyor. Benim hisseme düşen buydu: Kendi yolumda temkinli olmak, kız kardeşlerimin yanında durmak. Onları korumak, ‘susma’ demek, ‘Hayır’ demek için güç vermek.
SINIR İHLALİ NEREDE BAŞLIYOR?
İlk dokunuşta. Omzunuza müsaadesiz konan el, ‘şakalaşma’ ismi altında yakınlaşma… Küçük görünüyor lakin değil. Birinci ısrarda. “Hadi ancak, bir şey olmaz” cümlesi, sonu aşmanın en açık işaretidir. Birinci suskunlukta. Rahatsız olduğunuzu belirli ettiğiniz halde sessiz kalınırsa, orada bir ihlal başlamıştır.
“HİÇ UMMAZDIM” DEDİĞİN İNSANLAR
Taciz kelam konusu olduğunda en büyük şaşkınlık, bazen failin kimliğinden gelir. “O mu? Hiç ummazdım..” dediğimiz beşerler… Kimi bölümde tanınan, kimi etrafı tarafından hürmet gören… Ancak işte tam da bu noktada tacizin en çıplak gerçeğiyle karşılaşıyoruz:
Failin görünürdeki kimliği, yaptığı şeyin tartısını değiştirmiyor. Son vakitlerde yaşadığım şaşkınlık da buradan kaynaklanıyor. Kesimden birkaç kişiyi duyduğumda, inanın içim burkuldu. Hiç yakıştıramadım, hiç beklemezdim. Fakat gördüm ki hepsinde ortak bir nokta var: Alkol.
Birkaç kadeh sonrasında, ‘şaka’ diyerek ferdî alanı zorlamak, istemediği hâlde birine yakınlaşmak, sonları aşmak… Yani basitçe hudut ihlali. Halbuki hudut ihlali, yalnızca fizikî temasla başlamıyor. Rahatsız eden bir bakış, istemediğiniz hâlde devam eden bir ısrar, “Bir şey olmaz” diye üstünü örten tutumlar…
Bunların hepsi tacizin habercisi. Ve o anlarda en çok yapılması gereken şey, sonlarımızı korumak. Zira hudut koymak, yalnızca kendimizi korumak değil; tıpkı vakitte karşı tarafa net bir bildiri vermektir: “Burası benim alanım. İhlal edemezsin.”
Ne yapmalı? Alkolün gölgesine dikkat. Tanıdık ya da ‘saygın’ diye görmezden gelme: Failin kimliği, davranışı aklamaz!
EN KORKTUKLARI ŞEY DAYANIŞMA
Bilinmeyen meskenler inançlı değildir, nokta! Ne kadar yakın görünürse görünsün, tanımadığınız insanların konutunda gecelemek risklidir. Alkol, sonları bulanıklaştırır. “Ne olacak canım?” diye başlayan cümleler, birçok vakit “Keşke…” ile biter. Reaksiyon verin, susmayın. Çıkıp gitmek, ‘Hayır’ demek, sessiz kalmamak en büyük savunmadır.
Kız kardeşlerinizi, arkadaşlarınızı, hatta birinci tanıştığınız fakat ayıp gözüken kızların bile meskene inançlı gidip gitmediğini denetim edin, onları yalnız bırakmayın. Dayanışma, tacizcilerin en korktuğu şeydir. Hudut ihlali, en küçük işaretlerde başlıyor.
Ve biz o anları görmezden gelmedikçe, susmadıkça, birbirimizin yanında epeyce ışık çoğalıyor. Erkek şiddeti çoğunlukla kimsenin göremeyeceği, evrakı ve şahidi olmayan anlarda gerçekleşir. Tacize uğrayan kişinin konuşamaması bir zayıflık değil, travmanın doğal yansısıdır. Bu yüzden yıllarca susmuş olabilir. O suskunluğun ardında kabahat değil, hayatta kalma eforu vardır. Asıl hatalı, şiddeti uygulayandır. O yüzden kimseye “Neden artık konuşuyorsun, neden sustun?” demeyin. O cümle, şiddetin cürüm ortağı olmaktan öbür bir şey değildir.
SAYGINLIK, TACİZİ ÖNLEMEYE KÂFİ Mİ?
“Uzaktan hayran olduğunuz biriyle sakın tanışmayın” der Dostoyevski ve ekler: “Ya eliniz, ya kalbiniz boş kalır.” Bu kelamın tacizle mana bulduğu bir dünyada yaşadığım için çok üzgünüm. Hayran olduğum, sinemalarıyla bana yol gösteren, hislerimi besleyen, düşlerime taraf veren direktörlerin birer birer ifşalanması kalbimde derin bir boşluk açtı.
Onların sinemalarını artık izleyemeyecek olmak yalnızca bir tercih değil, birebir vakitte içimin reddedişi. Zira bilmek, görmek, duymak, artık o perdeye sığmıyor. Kamera gerisindeki karanlık, sahnedeki ışığı kirletiyor.
En çok da, ünlü olma hayaliyle yanıp tutuşan genç kızların sessizce sömürülmesi, susturulması içimi kaldırıyor. Bu sistem, kirli bir düzeneğin içinde ‘kahraman’ yaratıyor, biz de alkışlıyoruz.Oysa o kahramanlıkların ardında utanç, zorbalık ve taciz saklı. Artık o perdeye inancım kalmadı. Artık hiçbir sessizliği görmezden gelmek istemiyorum. Zira değişmeyen her suskunluk, bu sistemi ayakta tutuyor.”
patronlardunyasi.com
